Rambla de Castro: jak cud natury Teneryfy ocalał przed betonozą

Makroprojekt, który mógł zmienić wszystko

Rambla de Castro, jeden z najbardziej emblematycznych obszarów przyrodniczych północnej Teneryfy, była na progu nieodwracalnej przemiany na początku lat siedemdziesiątych. Wszystko za sprawą makroprojektu turystycznego o nazwie 'Tropicana Playa’, który zakładał budowę hoteli, apartamentów i bungalowów na tym nadmorskim terenie o wysokiej wartości historycznej i środowiskowej. 15 listopada 1972 roku dwie spółki deweloperskie zgłosiły się do Urzędu Miasta Los Realejos po zakupie działki o powierzchni 104 201 metrów kwadratowych, wraz z prawami do zagospodarowania przestrzennego związanymi z tak zwanym Planem Częściowym Rambla de Castro. Dziś ten projekt uważany jest za jeden z najbardziej kontrowersyjnych epizodów w historii tego miejsca.

Wizja hotelu nad przepaścią i apartamentów z widokiem

Plan urbanistyczny dzielił teren na trzy główne sektory. Najbardziej spektakularny obejmował teren zielony o powierzchni 47 000 metrów kwadratowych, na którym miał stanąć hotel zawieszony nad klifami, wyposażony w baseny, dwie korty tenisowe, wewnętrzne ścieżki oraz zabytkową rezydencję (casona) Rambla de Castro, otoczoną gajami palmowymi i naturalnym wąwozem. Drugi sektor, o powierzchni 25 000 metrów kwadratowych, przeznaczono na apartamenty turystyczne na zboczu blisko morza, z tarasową zabudową zaprojektowaną jako wielki taras widokowy na Ocean Atlantycki. Trzeci zarezerwowano dla bungalowów, które miały powstać na tarasach rolniczych dotychczas wykorzystywanych pod uprawę bananów.

szlaki na teneryfie przystanek rodzinka banner v1

Kryzys naftowy, który dał wytchnienie przyrodzie

Ten oraz podobne mu projekty turystyczne zostały wstrzymane po światowym kryzysie naftowym z 1973 roku, wywołanym wojną Jom Kipur. Spowodował on jedną z największych kryzysów gospodarczych i energetycznych XX wieku i gwałtownie zatrzymał wiele inwestycji deweloperskich na Wyspach Kanaryjskich. Zagrożenie jednak nie minęło. W połowie lat 80. właściciele powrócili do pomysłu zabudowy Rambli de Castro, proponując początkowo hotel na 600 miejsc, a później otwarte bloki apartamentów. Wzbudziło to rosnący niepokój społeczny w północnej części Teneryfy.

Miejsce z historią w tle

Rambla de Castro to nie tylko wartość przyrodnicza, ale także bogata historia. Miejsce to zostało nadane w 1501 roku Portugalczykowi Hernando de Castro, który posadził tu jedne z pierwszych winnic na Tenerydze. Przez stulecia podziwiali je podróżnicy, naukowcy i artyści z Europy, tacy jak Sabino Berthelot czy Jules Leclercq. W XVIII i XIX wieku przeżywało swój złoty okres pod rządami rodziny Betancourt y Molina. Najbardziej krytyczny etap nadszedł wraz z planami urbanistycznymi XX wieku, które rozważały nawet przeniesienie Loro Parque w to nadmorskie miejsce.

Porozumienie, które ocaliło krajobraz

Ostatecznie pod koniec 1992 roku podpisano porozumienie urbanistyczne między Urzędem Miasta Los Realejos a właścicielami gruntów. Na mocy umowy około 80 000 metrów kwadratowych, w tym rezydencja (casona), Fort San Fernando (Fortín de San Fernando) i źródła wody, zostało przekazanych gminie. W zamian zarezerwowano warunki zabudowy pod hotel, który nigdy nie powstał. Kilka lat wcześniej, w 1987 roku, Rambla de Castro została uznana za chroniony obszar przyrodniczy, rozpoczynając długi proces odbudowy naznaczony brakiem inwestycji, aktami wandalizmu i instytucjonalnym zaniedbaniem.

Jeszcze nie koniec historii

Rambla de Castro jest uważana za środowiskowy klejnot Wysp Kanaryjskich, który przetrwał niszczycielskie projekty urbanistyczne, dziesięciolecia zaniedbań i presję turystyczną. Ostatnie zainteresowanie instytucji odrestaurowaniem rezydencji (casona) na centrum dla odwiedzających na nowo rozbudza nadzieję na ostateczne zamknięcie jednego z najdłuższych i najbardziej kontrowersyjnych rozdziałów w jej historii. To krajobraz, który był bliski zniknięcia, a dziś symbolizuje opór dziedzictwa naturalnego przed niekontrolowaną urbanizacją na Teneryfie.