PSOE w kryzysie: napięcia, afery i pytanie o przyszłość

Mroczne chmury nad hiszpańską lewicą

Przyszłość hiszpańskiego socjalizmu – a szerzej, całej lewicy – maluje się w ciemnych barwach. W szczególnie trudnej sytuacji jest Partia Socjalistyczna (PSOE), która przez dziesięciolecia stanowiła kręgosłup hiszpańskiej demokracji konstytucyjnej. Obecnie partia znalazła się w sytuacji granicznej. Siedziba przy ulicy Ferraz w Madrycie jest miejscem permanentnego napięcia, co odnotowują media. Doniesienia o molestowaniu, które dotykają partyjnych działaczy, na nowo rozpalają debatę o wewnętrznych mechanizmach funkcjonowania PSOE, wywołują niezadowolenie w szeregach i dostarczają amunicji opozycji oraz parlamentarnym partnerom.

Kto zgasi światło w siedzibach partyjnych?

Linie obrony są coraz słabsze i rzadsze. Rośnie demoralizacja, a na horyzoncie pojawia się najgorsze z możliwych pytań: kto zostanie, by zgasić światło w siedzibach i domach ludowych? Innymi słowy, kto zachowa minimum wiarygodności i zdolności do działania, niezbędnych do jakiejkolwiek odbudowy? To prawda, że socjaliści przeżywają tygodnie napięcia po tym, jak sąd zajął się pewnymi sprawami związanymi z gospodarowaniem funduszami publicznymi, a także po doniesieniach o molestowaniu seksualnym, które dotknęły kilku ich regionalnych przywódców. Sprawy te odsunęły w cień nawet niedawny wyrok skazujący byłego prokuratora generalnego Álvaro Garcíę Ortiza. Prawica już upolowała swoją zdobycz, a to właśnie się liczy. Interpretacjami i lukami w wyroku zajmą się teraz inni. A tych, według wielu analiz, jest niemało.

szlaki na teneryfie przystanek rodzinka banner v1

„Opierać się” – ale czy to wystarczy?

Ogólnie rzecz biorąc, wydaje się, że partia stosuje się do maksymy Josipa Broza Tity: „Opierać się”. Ale to nie wystarczy. Nie wystarczy obnosić się z obrzydzeniem wobec niektórych dowodów. Od partii, która zaczyna płacić cenę za cezaryzm – o którym pisaliśmy wcześniej – która ma wadliwie działające organy i która jest przytłoczona, pozbawiona strategii, przekazu oraz decyzji w podstawowych kwestiach związanych z jej ideologią, można wymagać czegoś więcej niż tylko oporu. I to wiedząc, że jest to zadanie tytaniczne.

Jednak gigantyczne, ogromne i niepewne jest także wyzwanie, które nadchodzi, gdy trumpizm i jego satelici, mniej lub bardziej zsynchronizowani, narzucają autorytaryzm, cła, Sztuczną Inteligencję i inne metody, które rzucają cień niepewności na przyszłość. Nic więc dziwnego, że napięcie daje się odczuć także wewnątrz samej partii.

Głosy sprzeciwu z wewnątrz i osłabiony front

Zastępczyni rzecznika PSOE w parlamencie Andaluzji, Ángeles Férriz, publicznie wyraziła swoje zmęczenie incydentami molestowania, które określiła jako niezgodne z dotychczasową linią PSOE w zakresie praw kobiet. Férriz nalegała, że nie można pozwolić, by „kilku nicponiów” niszczyło pracę aktywistów, i wzywała, by w każdej sprawie iść do końca. Jeśli zaś chodzi o front feministyczny, to został on poważnie nadszarpnięty. Zaniechania i zaniedbania wyrządzają wiele szkód i wywołują dużo hałasu.

Socjaliści już wiedzą, że w tej i w niektórych innych kwestiach nie będą mogli dawać lekcji, mimo że wydawali się dobrze przygotowani. Zawsze mogą pojawić się sytuacje, które można naprawić, działając w sposób bardziej przykładny, choć niekoniecznie zostanie to docenione, być może z powodu braku przekazu edukacyjnego. Jednak w tej chwili spotkałoby się to z dezaprobatą. Zwłaszcza przy pewnym sposobie relacjonowania w mediach, które nie wybaczają nawet kichnięcia i nie zamierzają okazywać dawnej wspaniałomyślności.

Kryzys końca cyklu i pytanie o siły

Ale to, poza przegraną bitwą, ponieważ „pieniądz rządzi” i ideologie konserwatywne biorą górę, jest kolejnym frontem, który wymaga pewnej zręczności. Będzie to także wymóg w planowanej odbudowie. Pytanie, które już padło: czy będzie strategia, zdolność do działania i zasoby ludzkie, aby sprostać tym wcale niełatwym zadaniom, w bardzo niesprzyjających okolicznościach? Nieuchronne wątpliwości w kryzysie, który jest kryzysem końca pewnego cyklu.